,,Szeptucha'' -Katarzyna Berenika Miszczuk

Hej! 

Jestem chora (dzisiaj już i tak jest o wiele lepiej) więc wczoraj miałam cały dzień na czytanie. Tak więc dzisiaj zaprezentuje wam książkę Katarzyny Bereniki Miszczuk pt. ,,Szeptucha’’. Z twórczością tej autorki spotkałam się jakiś czas temu czytając powieść ,,Wilk’’, która została napisana przez tą autorkę 10 lat temu kiedy była piętnastolatką. Tamta książka jakoś mnie nie porwała - wszytko było takie typowe, czyli połączenie ,,Zmierzchu’’ i kilku książek o wilkołakach, wampirach itp. Jednak widząc taki tytuł autorka mnie zaintrygowała, bo stworzyła coś nowego, czego nigdzie nie dało się wcześniej spotkać. Muszę od razu powiedzieć, że autorka przez te 10 lat nie próżnowała i ta książka jest o niebo lepsza i ciekawsza.

Jest to alternatywna rzeczywistość Polski XXI wieku. Mieszko I nie przyjął chrztu i nasz kraj dalej jest rządzony przez Piastów. Polska tam jest opisywana w stanie lepszym niż teraz - jest jednym z najlepszych krajów w Europie, bezrobocie wynosi prawie 0%, a wszystkim żyje się lepiej, choć z historycznego punktu widzenia nie mogłoby do tego dojść- Mieszko przyjął chrzest, ponieważ chciał uniknąć najechania przez Państwo Cesarskie, więc gdyby tak naprawdę się stało naród Polan szybko zniknąłby z map... ;-)

Spotykamy Gosię, dwudziestoczteroletnią kobietę, która chce zostać lekarką, jednak najpierw musi przejść roczny staż u szeptuchy. 

Kim jest szeptucha? To wiejska znachorka, czyli osoba, do której ludzie przychodzą zamiast od razu iść do lekarza. Ona wydaje diagnozę, czy trzeba udać się do szpitala, przychodni czy po prostu za pomocą jakiś ziółek zrobić sobie napar np. na katar. 

Bohaterka musi się przeprowadzić z wielkiej Warszawy do malutkiej wioski- Bielin, gdzie będzie się uczyła fachu pod okiem Jagi, jednak sama uważa, że to dla niej tylko strata czasu, bo chce zostać lekarką, a nie szeptuchą. 

Jest istnym przeciwieństwem zajmującej się zbieraniem w lesie ziół, lub wróżeniem znachorki. Gosia panicznie boi się kleszczy, ma obsesje na punkcie dezynfekcji, a do lasu zakłada specjalny strój podobny do takich, które noszą pszczelarze i uważa, że człowieka mogą uleczyć tylko antybiotyki. Oprócz tego nie wierzy ona kompletnie w ich pogańskich bogów. Nie wie jednak, że bogowie zrobią wszystko, aby w nich uwierzyła oraz w cały świat magicznych istot. Nie są oni miłosierni, czy dobrzy dla ludzi. Potrzebują Gosi, bo jest jedyna osoba na świecie, która może im dać coś co na zawsze zmieni świat bóstw...

Nasza bohaterka czuje się bardzo samotna - obsesyjnie myśli o tym, aby znaleźć sobie faceta, jednak wymyśla ideały, większość odrzuca. Jednak gdy spotyka tego jedynego -Mieszka, on wokół siebie rozwiewa wiele tajemnic. Czy będzie z tego wielka miłość? 

Gosława- bo to pełne imię bohaterki jest postacią trochę dziwną oprócz swoich obsesji - w jednych momentach jest tak impulsywna, że potrafi zdzielić łopatką przyjaciela, a w innych gdy widzi leśniczego, który nic nie chce jej powiedzieć i niedźwiedzia ona od razu uważa, że to ,,oswojone zwierze’’ leśniczego i zaczyna go głaskać. No dobra -rozumiem, że była noc i się wystraszyła tego przyjaciela, ale z jej lękami to dziwne, że nie bała się niedźwiedzia na wolności pogłaskać. 

Według mnie książka zasługuje na 8/10. Była bardzo fajna, przyjemnie się ją czytało, z przymrużeniem oka i dużą dawką humoru. Nie można brać na poważnie, że książka jest o pogańskich obrzędach i jako wyznawca innej wiary nie można jej już czytać -wszytko z dystansem, no bo nie zastanawialiście się ani razu na historii ,,jak by się to potoczyło, gdyby...?’’

Na dzisiaj to tyle :-)

Pozdrawiam!